Per 1 januari 2026 treedt naar verwachting de Wet versterking regie volkshuisvesting (Wvrv) in werking.
Een passende plek
Deze wet verplicht gemeenten om afspraken te maken over de huisvesting van zogenoemde ‘wettelijk urgenten’. Het gaat om mensen die dringend een woning nodig hebben, bijvoorbeeld na verblijf in maatschappelijke opvang, beschermd wonen, jeugdhulp of detentie. Het doel is dat ook de kwetsbaarste groepen een passende plek krijgen om zelfstandig te wonen.
Een eerlijke verdeling
Alle gemeenten moeten hun bijdrage leveren. In Twente spreken we daarom van een “Evenwichtige Verdeling”. Het idee is dat niemand op straat belandt en dat mensen kunnen wonen op een plek die bij hen past. Niet alleen waar toevallig een sociale huurwoning vrijkomt, maar rekening houdend met hun persoonlijke situatie en sociale netwerk. Soms betekent dat juist wél terugkeren naar de eigen omgeving, soms is het beter om elders opnieuw te beginnen.
Zorg voor passende plekken
Voor sommige mensen is de nabijheid van voorzieningen belangrijk, zoals openbaar vervoer of werkgelegenheid. Gemeenten voelen zich verantwoordelijk voor een zachte landing in wijken en dorpen, met begeleiding waar nodig. Daarbij wordt ook gekeken naar de draagkracht van buurten en complexen. Woningcorporaties en gebiedsteams spelen hierin een belangrijke rol, omdat zij goed zicht hebben op de leefbaarheid.
Voorrang, maar niet onbeperkt
Urgentie geeft voorrang op andere woningzoekenden. Dat betekent dat de keuzevrijheid voor een specifieke woning beperkt kan zijn. Vaak gaat het via bemiddeling. Na toewijzing kunnen urgente woningzoekenden weer regulier reageren op woningen, net als iedereen, met inachtneming van wachttijd. Belangrijk is dat er voldoende ruimte blijft voor reguliere woningzoekenden om kans te maken op een sociale huurwoning.
Samenwerking in de regio
De provincie bepaalt de woningmarktregio’s en gemeenten moeten in regionaal verband afspraken maken. In Twente willen we toewerken naar een verdeling naar rato van huishoudens. Dat sluit aan bij de gedachte dat de instroom van kwetsbare groepen gelijk verdeeld is over de bevolking. Gemeenten hebben daarnaast enige beleidsvrijheid om te bepalen welke aanvullende groepen urgentie krijgen, mits dit regionaal wordt afgestemd.
Uniform beleid in zicht
Er ligt de intentie om te komen tot een uniforme urgentieverordening voor alle Twentse gemeenten. Daarin worden de afspraken vastgelegd en juridisch verankerd. Vergunninghouders vallen buiten deze verdeelafspraken, omdat zij al via een landelijke taakstelling een plek krijgen.